Hoofdstuk 1: Een lange rit

'Zijn we er al bijna?' Zeurt Julia. 'Ik krijg beenkramp, papa, ik heb pijn aan mijn benen.'  'Tuttut, niet zo zeuren, meissie,' zegt papa. Julia kijkt met een verveeld gezicht naar haar broertje, die met zijn hoofd in zijn nek aan het slapen is. Bij elke bobbel of bocht gaat zijn hoofd heen en weer. Julia zucht. Ze trekt haar benen omhoog, om er even beweging in te krijgen. 'Maar ik zeur niet, papa,' zegt Julia eigenzinnig. 'Ik heb echt pijn aan mijn benen. En ik overdrijf ook niet.'  'Dat is wel waar,' neemt mama het voor haar op. 'We zitten al best lang in de auto, Mark.'  'Ja, ja. Oké, ik zeg wel niets meer.'  'Mag er wat leuks op?' Vraagt Julia. 'Iets leuks?' Vraagt papa. 'Ja, een leuk nummer, of zo. Ik verveel me.'  'O, we zijn er bijna.' Sust hij. 'Nou, Mark, toe. Doe niet zo raar. Zet eens wat leuks op voor je dochter.'  'Ja,' bromt papa. Hij draait aan de radio en zet het op het nummer Rather Be, van Clean Bandit - feat. Jess Glynne. 'Wat een fantastisch nummer,' vindt Julia. Papa geeft geen antwoord. Hij kijkt recht voor zich uit. 'Mama? Zet je hem wat harder?' Vraagt ze. 'Dan wordt Jochum wakker.' Zegt mama. 'Die is al wakker.' Zegt Julia terwijl ze naar haar broertje kijkt, die langzaam zijn ogen open doet. 'Ook al is hij wakker, doen we het niet harder,' bromt papa. 'Ik moet me concentreren, die kluns voor me zit te slingeren en te klooien.' 'Mark!' Roept mama uit en ze geeft papa een por. 'Scheldt niet zo met jou kids erbij. Geef toch eens het goeie voorbeeld.'  'Ja, bemoei je er nou even niet mee, Inge,' papa toetert en vloekt nog wat. 'Die muts moet maar uitkijken.'  'Mark!' Nu heeft mama er genoeg van. 'Ophouden, ja? Jochum is wakker.'  'Sorry, schat. Ik hou niet van klungels op de weg, dat weet je.' 'Nu zeg je het weer!'   'Sorry, mop. Ik zou ophouden.'  'Slijmerd,' grinnikt Julia. 'Hé, meissie. Kijk maar uit.' Zei papa voor de grap. Julia schoot in de lach: gelukkig kon haar vader weer normaal doen. 'We zijn er bijna,' verklaarde papa. 'Yes, mooi.' Zucht Julia van opluchting. 'We hebben zo vier, vijf uur in de auto gezeten naar de camping.' Schat mama.  Vijf uur, moet je nagaan, denkt Julia. 

Hoofdstuk 2: Oost West, Camping Best

'We zijn er,' zegt papa en hij slaat af op een grindpad. 'Ik word door elkaar geschud,' lacht Jochum. De zon brand fel en gemeen door de ruit. Julia knijpt haar ogen tot spleetjes. Papa rijd nu op een grasveld en stopt. Hij gooit de autodeur open. 'Uitstappen!' Roept hij. Julia klikt haar gordel los en stormt de auto uit. Ze snuift de frisse lucht op. Dan staat er een jongen voor haar. 'Hoi,' zegt hij vriendelijk. Julia had nu even geen zin in vrienden maken. 'Hoi,' bromde ze. 'Julia, kom eens helpen,' zegt papa. Julia draait zich om en tilt haar koffer uit de kofferbak. De jongen loopt naar haar toe. 'Ik help ook wel,' biedt hij aan. 'Nee, hoeft niet.' Zegt Julia snel. Ze rolt de koffer naar de camper en doet de camperdeur open. 'Nou, Juultje,' zegt papa lachend. 'Als hij wil, mag hij van mij best helpen.'  'Heel graag zelfs, meneer.' Zegt de jongen. Julia rolt met haar ogen en tilt zwijgend de koffer in de camper. Ze snuffelt rond. Er was een klein keukentje met een aanrecht, magnetron en een ingebouwde oven, er hingen keukenkastjes. Er stond een ronde bank aan het begin met daarvoor het 'stuur' en de zitplaatsen. In het midden van de ronde bank staat een klein tafeltje. Julia draait zich om en daar staat de keuken, een opening en daar de slaapkamers. 'Gaaf, he, Juultje?' Zegt papa trots. 'Ja, leuk.' Zegt Julia. Ze stapt de camper uit en helpt nog wat mee. De jongen glimlacht steeds naar haar als ze langsloopt. 'Ik ben Tom,' zegt hij dan. 'Julia,' zucht Julia. 'Is er iets?' Vraagt Tom ineens. 'Je doet zo... afwezig.'  'O, dat is niks, hoor.' Zegt Julia snel. Ze loopt naar de auto en tilt haar deken en kussen eruit. Ze wiebelt een beetje. 'O, moet ik helpen?' Biedt Tom aan. Julia schud haar hoofd, maar als ze net bij het trapje van de camper is, laat ze alles vallan. 'O!' Zegt Tom geschrokken. Al die tijd had hij daar dom staan kijken, maar Julia zei zelf dat ze geen hulp nodig had. Waarom deed ze eigenlijk zo? De jongen Tom deed toch niks verkeerds?

Hoofdstuk 3: Toms vraag

'Heb je misschien zin om mee te gaan naar het Hondenbos, hier vlakbij?' Het was nu een dag later en Julia kende Tom al wat langer. Hij mocht bij haar blijven eten, barbecue. Julia haalde haar schouders op. 'Mwa, niet echt zin in, sorry.' Zegt ze. 'Mijn honden Doris en Boris zouden dat fantastisch vinden,' zegt Tom hoopvol. 'Ja, dat snap ik,' Grinnikt Julia. 'Ze zitten bijna de hele dag aan een paal met een riem die niet verder kan dat vijf meter.' Tom bloost. 'Ja, wat moeten ze anders?' Hij schopt een steentje weg. Julia haalt haar schouders op. 'Nou?' Dringt Tom aan. 'Ga je mee of niet?' Julia geeft Tom lachend een duw. 'Gek,'  Tom kijkt onschuldig. Overdreven onschuldig. 'Please? Je doet Doris en Boris een plezier,' smeekt hij. 'Je hebt het antwoord toch al gehoord?' Zegt Julia net iets te fel. 'Sorry,' zegt ze snel. 'Ik kan er niks aan doen.' Tom zwijgt. Hij laat zich zakken op een klapstoel bij zijn caravan. 'Dan doe je Doris en Boris geen plezier.' Zegt hij zacht. 'Tom!' Lacht Julia. Ze geeft haar vriend een por. 'Doe niet zo zielig, man. Straks heb ik er misschien wel zin in.'  'Ik hoop het.' Zegt Tom. 'Nu wil ik graag mama helpen met het eten klaarmaken.' Zegt Julia. 'Wat?' Roept Tom. 'Ik ben geen meisje.'  'Dan doe je toch mannenwerk?' Stelt Julia voor. 'Er moet nog een paal in de grond geslagen worden.' Tom kijkt op. 'Waarom?' Julia haalt haar schouders op. 'Ach, weet ik veel. Zomaar.' Tom lacht. 'Ik kan wel stokbrood snijden,' stelt hij voor. Julia's gezicht klaart op. 'Zou je dat willen doen?' Tom knikt stoer. 'Ja hoor. Zo'n elektrisch mes is cool.'  'Mallert.' Zegt Julia. 'Wij hebben een gewoon broodmes. Geen elektrische.'  'Jammer,' zegt Tom. 'Dan doe ik het niet.'  'Nou jaaa,' zegt Julia. 'Dan doe je effe boodschappen voor ons. We hebben nog sla nodig. Dat is toch mannenwerk?'  Tom snuift. 'Eigenlijk niet, maar ik doe het wel, vooruit.' Julia knipoogt. Ze heeft het best naar haar zin.

Hoofdstuk 4: Een slapeloze nacht

'Juultje, het is half tien.' Papa had een tv opgehangen in de hoek op het plafond. Zo konden ze 's avonds op de bank televisie kijken. Julia gaf geen antwoord. Ze had geen zin om naar bed te gaan. Jochum was twee uur geleden al naar bed gegaan. Met veel geweld is hij toch gaan slapen. Hij vond het 'niet eerlijk dat Julia langer op mag blijven dan ik'. Dan hij. Julia deed alsof ze papa niet hoorde. 'Juul? Je moet naar bed.' Zei papa nog een keer. 'Ik ben nog niet moe,' zei Julia. Op dat moment moest ze gapen. 'Verdraaid,' mompelde ze. 'Jawel, Julia. Morgen is het weer vroeg dag.'  'Hopelijk,' zei Julia. 'Ik heb geen zin een een slapeloze nacht.'  Mama zat met een verstijfd gezicht naar de televisie te kijken. Julia deed snel haar pyjama aan en deed het gordijntje voor de deuropening dicht. Ze keek naar Jochum, hij zat duimend in zijn slaap te mompelen. 'Nee, nee, weg... ik ben de held... wil je met met trouwen?' Julia grinnikte. Ze kroop in bed en luisterde nog even naar de geluiden van de tv en chips die haar ouders pakte. Niet eerlijk, dacht ze.

Toen Julia wakker werd, was het een uur 's nachts. Julia opende haar ogen en keek naar de gordijnen. Donker. Het was doodstil in de camper. Julia  hoorde niks en zag niks. Opeens hoorde ze een geluid en een flits. Onweer? Nee, het geluid was geen gedonder. Julia keek naar haar ouders, zij sliepen samen in een bed, waarvan ze de bedden bij elkaar geschoven hadden, zodat ze een tweepersoonsbed kregen. Nog een flits. Langzaam sloeg Julia de dekens van zich af. Ze sloop naar het bed van haar ouders. Jochum mompelde iets. 'Wha!' Riep hij. Julia schrok zo dat ze terug op bed viel. Het geluid werd harder. Julia stapte opnieuw uit bed en sloop naar het bed van haar ouders. Ze kroop erbij en viel na een uur of twee, drie weer in slaap.

Hoofdstuk 5: Jochums buikpijn

Julia word wakker en schiet overeind. Haar ouders hebben niet gemerkt dat ze bij hen in bed is gaan liggen. Achteraf is het wel kinderachtig. Julia sloop op haar tenen naar haar eigen bed en ging daarin liggen. Ze keek naar het bedje naast haar, waar Jochum in lag. Jochum? Hij ligt er helemaal niet! Julia hoort geluid. Ze stapt uit bed en doet het gordijntje open. Daar zit Jochum, hij rommelt in het keukenkastje en propt nog snel een stukje chocola in zijn mond als hij Julia ziet. Hij glimlacht onschuldig. Julia word boos. 'Juchum! Foei, naar je bed!' Julia tilt hem op en zet hem op bed. Ze veegt de chocola van zijn mond met een doekje en mikt het in de prullenbak. Ze sluit zich voor dit niet aan haar ouders te vertellen. Als Jochum maar zijn mond houdt, denkt ze. Ze kijkt of het geen grote schade is. Chips, hij heeft bijna twee repen opgegeten! Julia holt naar het winkeltje van de camping en komt terug met twee repen. Ze bergt ze op en gooit de papierresten in de  prullenbak. Zo, daar merk je niks van. 'Julia? Ik heb buikpijn,' Jochum staat met zijn afgebeten knuffelkonijn in zijn hand in de opening. Hij kauwt op een oor. 'Dat krijg je er van, Jochum, foei.' Zucht Julia. Maar als ze even later hoort dat het echt niet goed gaat met Jochum, wordt ze toch wel ongerust. Haar ouders zijn nog niet op, en ze kon Tom niet vragen. Alhoewel... Julia stormde de caravan uit en kwam met het slaperige gezicht van Tom terug. 'Kijk, help me even met m'n broertje.' Zegt Julia. Ze pakt Jochums arm beet en tilt hem op de tafel. 'Waarom vraag je je ouders niet gewoon om hulp?' Vraagt Tom een beetje boos. 'Ze mogen niks weten, Jochum heeft maar liefst twee repen chocola opgegeten... twee!' 'Oei,' Toms ogen fonkelen, niet van blijdschap, maar van medelijden. 'Dat is vervelend, wacht, ik haal mijn ouders wel.' 'Nee!' Roept Julia. Ze pakt Tom bij de arm. 'Dan word het te druk, dat kan niet. Dan worden ze misschien wakker.' Julia wijst met haar ogen naar haar ouders. 'Ach, wat wil je dan dat ik doe?' Tom gaat zitten. 'Helpen,' zegt Julia. 'Please, laat Jochum geen ernstige ziekte krijgen.'  'Wat is hier aan de hand?' Mama komt met spleetjesogen en haar badjas naar de kamer. 'Julia, je weet dat je zo vroeg in de ochtend geen vriendjes in de caravan mag hebben!' Julia slikt. Mama is nog in het ochtendhumeur. 'Mama, ik heb buikpijn! Whee!' Ongeduldig slaat Jochum met zijn armen op tafel, hij begint te huilen als een gek. Papa komt naast mama staan. 'Potverdrie, wat speelt zich hier af?' 

Hoofdstuk 6: Het nieuws

Die ochtend was papa nogal boos geworden, maar dat maakte die dag niet meer uit, want de eigenaar had een leuk idee. 'Het is prachtig mooi weer,' zegt hij. 'We organiseren een barbecuefeest, wie lijkt het een leuk idee?' Iedereen is onder de indruk. 'Ja, ik heb een grote barbecue,' had iemand geroepen. 'Ik ook,' riep iemand anders. 'En ik heb een wok.' zei iemand. 'Weet je wat, neem allemaal je wok of barbecue mee.' Zei de eigenaar. 

'Pap, hebben wij ook een barbecue?' Vraagt Julia als ze zit te pieren met een elastiekje. Ze verveelt zich, Tom is niet thuis en Jochum is met zijn elektrische auto aan het spelen. 'Nee, dat past toch niet in de auto?' Zegt papa. 'O, eh, niet aan gedacht, nee.' Grinnikt Julia. Ze zag het al voor haar: een barbecue in de auto. 'Hoi,' ineens staat Tom hijgend voor haar neus. 'Ik mocht van m'n ouders terug naar de camping. Ik verveelde me, en ik dacht: jij ook,' hij grijnst. 'Zonder mij is het natuurlijk niks aan.' Julia veert overeind. 'Yes, bedankt dat je ook aan mij denkt.' Tom fronst zijn wenkbrauwen, maar blijft glimlachen. 'Ik denk altijd aan je,' flapt hij eruit. Hij slaat zijn handen voor zijn mond. 'Niet zo! Maar gewoon...' Julia glimlacht. 'Je mag gewoon aan mij denken, hoor.' Zegt ze. Tom haalt opgelucht adem. 'Bedankt, Juultje,' zegt hij. 'En? Nog nieuws?' Julia knikt. 'Vanavond is er een barbecuefeest, kom je ook?' Tom knikte. 'Natuurlijk, joh.'  'Heb je trouwens nog een barbecue of een wok? Voor het feest.'  Tom schud zijn hoofd. 'Wel een kookblad, dat is een soort van wok.' Zegt hij. 'Dat mag vast ook wel,' knikt Julia. 'Nou, tot vanavond dan maar!'

Hoofdstuk 7: Het barbecuefeest

Eindelijk is het zover, iedereen heeft zich verzamelt op het Hofveld. Dat is het Hoofdveldje van de hele camping. Het is al tegen achten en iedereen is op zijn best. Julia heeft haar leukste kleren aangetrokken en Tom iets flodderigs. 'Je moet de hele avond doorbrengen,' zegt hij. 'Ik wil me wel lekker in m'n vel voelen.' Julia grinnikt. Ze staat er een beetje bij als een niksnut, terwijl Tom stoer een cola'tje drinkt. 'Jij ook?' Vraagt hij terwijl hij zijn hand uitstrekt voor de colafles. 'Nee, bedankt,' zegt Julia. 'Ik lust geen prik,' * 'Je lust geen prik?' Herhaalt Tom met open mond. 'Nee,' glimlacht Julia verlegen. 'Ik krijg er buikpijn van.' Zegt ze. 'Buikpijn?' Herhaalt Tom weer. 'Ja, buikpijn. Hoor je me niet? Papegaai.' Tom grinnikt. 'Ik weet niet,' zegt hij dan. 'Hoe moet ik dit zeggen?' Voordat Tom nog iets kan zeggen krast een stem door het veld. 'Dames en herrren, lekkere muziek; daar zijn jullie wel aan toe!' Julia houdt haar handen voor haar oren. Er klinkt meteen lekkere muziek. 'Dit is het perfecte moment,' mompelt Tom. 'Eh, Julia?' Hij krabt op zijn hoofd. 'Ik wil je wat vragen,' hij klinkt verlegen... dat is gek bij Tom. 'Wil je... eh, ver-eh, verkering?' Julia staat vastgenageld aan de grond. Verkering? Daar had ze helemaal niet aan gedacht. Even keek ze naar Tom. Had ze grote pupillen? Dan was ze veel mooier. Julia knipperde even met haar ogen. Eigenlijk vondt ze hem best wel leuk; donkerblond haar met bijna zwarte ogen, eigenwijze sproetjes... 'Eh, mag ik iets geks zeggen?' Vroeg Julia toen maar. Tom keek teleurgestelt. 'Eh, ja hoor, ga je gang.' 'Ja!' Riep Julia. Tom keek op. 'Ja? Serieus?' Julia knikte en pakte zijn hand. Ze kantelde haar hoofd een beetje zodat haar pikzwarte haar opzij ging. 'Ik vind je tof, Tom. Ja.'

 *(ik lust in het echt ook geen prik)

Hoofdstuk 8: De romantische picknick

Tegen de  tijd dat Tom en Julia verkering hadden, was het veel leuker op de camping. Tom was heel erg aardig en was echt een jongen van Julia's stijl. Lekker doen wat je zelf wil, dat was haar stijl. Op een dag had Tom Julia uitgenodigd voor een picknick. Romantisch zei hij er maar nog niet bij. Julia knikte natuurlijk, want hun ouders mochten niks weten van de verkering. Het was niet serieus serieus, maar gewoon leuk verkering. Julia had de picknickdeken megenomen, Tom een beetje lekkers en Julia ook wat lekkers. Het verliep goed, totdat...

Julia zit verlegen op het dekentje. Ze eet een worstenbroodje. Tom strijkt zijn hand door zijn haar en zegt: 'Juul, ik, ik heb wat voor je, want...' hij zucht. 'Ik... ik kan het maar beter nu zeggen, niet?' Julia legt haar hand op de zijne. 'Ik weet dat dit een vakantieliefde is, Tom. Heb je geheimen voor me?' Tom zucht en kijkt naar het kleed. 'Ach,' zegt hij. 'Niet echt, een... geheim... mijn hond Doris is ziek, tenminste, dat denken we. Mijn moeder denkt dat het beter is als we eerder naar huis gaan, ze zegt dat dat de beste oplossing is voor Doris.' Julia voelt een steek verdriet. 'Wat? Ik wil zo lang mogelijk bij jou zijn,' zegt ze met een droevig gezicht. 'Tja, ik ook bij jou...' hij pakt haar beide handen beet en zegt: 'Ik heb daarom iets voor je.' Hij rommelt wat in zijn mandje en haalt daar een ingepakt, klein, snoezig doosje tevoorschijn. 'Als afscheidje,' zegt hij. 'Een klein cadeautje, hoor. Gekocht van m'n eigen geld,' hij zucht. 'Ik zou het liefste voor eeuwig bij je zijn.' Julia glimlacht, en maakte voorzichtig het pakje open. Er zit een kettinkje in. Het is een hartje met daarin Tom (hartje) Julia erin geschreven. Julia kijkt bedachtzaam ernaar. 'Wat cute,' zegt ze. 'En wat lief!' Ze zucht. 'Ik heb ook wat voor jou.' Ze rommelt wat in haar mand en haalt daar een elektrische broodzaag tevoorschijn. Toms mond valt open. 'O mijn god, waar haal je dat ding vandaan?' 'M'n vader hoefde het niet meer,' zegt ze. 'Nu kan je voortaal 'cool' helpen met je moeder.'  'Ik denk niet dat ik het mag aannemen,' zegt Tom. 'Mama zou daar niet zo blij mee zijn. Ze denkt vast dat ik daar een boom mee omgezaagd heb.' 'Welnee, Tom!' Zegt Julia. 'Het is een BROODzaag, geen boomzaag.' Tom neemt het van haar aan en drukt op een knopje, maar het doet niks. 'Hij doet het niet eens!' Zegt hij. 'Logisch dat je vader hem niet meer hoefde.'  'Er zit een stekker in, doos.' Lacht Julia. Tom schaamt zich. 'O,' 

Hoofdstuk 9: Afscheid

Julia rent naar de auto van  Tom. Toms moeder tilt Doris in de auto en Boris ook. Toms vader laadt de achterbak in. 'Moet jij op de achterbank gaan zitten, tussen de honden?' Vraagt Julia om de boel wat op te vrolijken. Tom staat met zijn flodderige kleren met zijn handen diep in zijn zakken naar de grond. Hij haalt zijn schouders op. 'Ja,' bromt hij. Hij zucht. 'Sorry, ik kan het gewoon niet aanzien dat ik zo vroeg weg moet.' Mompelt hij. 'Nou zeg, Tom. Niet zo doen. Je weet best dat wij hier ook geen plezier in hebben.' Zegt Toms vader. 'Waarom blijven jullie dan niet hier? Laat Doris naar een dierenarts brengen, misschien is er wel niks mis met hem.' Zegt Tom boos. 'Ho maar, Tom,' sust Julia. 'Het is vreselijk dat jullie zo vroeg weggaan, maar wat doe je liever, hier blijven met een zieke hond en met mij zijn, of veilig thuis komen met een speelse hond, zoals Doris altijd is?' Tom bromt iets. 'He?' Vraagt Julia. 'Hier blijven,' hij schopt een steentje weg. 'Ik wil bij jou zijn,' dit fluistert hij, zodat zijn ouders het niet horen. 'Juultje, ik hou van je, ik wil je niet kwijt.' Julia glimlacht, maar ze voelt het droevige gevoel alweer opkomen. Ze moet zich inhouden niet te gaan huilen. 'Eerst mocht ik je niet en nu moet ik huilen dat je weggaat, gek he?' Tom knikt. 'Wees maar gewoon jezelf, Juul. Je komt me nog eens tegen.' Julia vraagt waar hij woont. 'Dat  is vlakbij mij, misschien kunnen we nog een keer afspreken. Wie weet.' 'Heb je een mobiel?' Vraagt Tom. 'Ja.' Zegt Julia onverschillig. 'Ik ook, wat is je telefoonnummer?' Julia noemt haar nummer en Tom zegt die van hem op. 'Zo houden we elkaar nog contact. Vraag je mij bij berichten?' Vraagt Julia. Tom stuurt een verzoekje en Julia antwoord. Tom aait Julia over haar schouder. 'Tom, kom je? We gaan eerst langs de dierenarts hier.' Tom kijkt weer bedroeft. 'Tot ooit,' zegt hij. Hij steekt zijn hand op en stapt de auto in. Als hij weg is, rolt er een traan over Julia's wang. Ze stuurt meteen een berichtje.

Hoofdstuk 10: Een verrassing

'He, Juultje, doe niet zo afwezig,' zegt papa. Ze zitten in de camper, want het regent pijpenstelen. 'Wil je chocola? Er is nog over en het moet op.' Julia zegt niks en staart voor zich uit. Er is nog geen dag voorbij en ze mist Tom verschrikkelijk. 'Julia, kom op!' Zegt papa. 'Wil je chocola of niet?' 'Jaaa,' zegt Julia sloom. 'Nou, Juul,' mama aait Julia over haar hoofd. 'We weten allemaal dat je Tom mist, schat.'  'Nou zeg, begin er niet over.' Zegt papa. Mama kijkt hem met een blik aan alsof ze zeggen wil: zeg hou je erbuiten, wil je? Ze geeft Julia een kus. 'Wil je wat zien, schat? Misschien helpt dat je wat van je zorgen af.' Julia schud haar hoofd. 'Ik heb geen zin in tv.' Zegt ze. Papa geeft Julia vier blokjes chocola. 'Drinken?' Vraagt hij. Julia knikt. 'Cola,' zegt ze. 'Cola? Dat hebben we niet,' zegt papa. 'En... dat lustte je toch niet?' Julia slikt. 'Tom drinkt het wel, ik wil een aandenken hebben aan hem.'  'Oh,' zegt papa. 'Maar iedereen drinkt cola, hoor. Neem water of een sapje.' Julia slikt. 'Nee, ik wil cola.' Houdt ze vol. Toch krijgt ze sap voorgezet. Julia probeert kalm te blijven. 'Volgens mij is het gestopt,' zegt mama. 'Kun je buiten gaan voetballen, schop je woede eruit samen met Jochum.' Stelt mama voor. Voordat Julia antwoord kan geven, hoort ze een toeter, kort ernaa een klopje op de caravan. Julia doet open. En... drie keer raden wie daar voor de deur staat! Tom! Julia omhelst hem. 'Maar... Doris?'  'O, dat was niks. Ze had gewoon een splinter in haar poot die eruit getrokken moest worden.' Julia word weer helemaal blij. 'Je blijft hier dus wel tot Juli?' Tom knikt. 'En er komt dit keer niks meer tussen.' 

EINDE !!!!!

Hoofdstuk 1: Ken je hem nog?

Julia kijkt om zich heen maar ziet mama nergens. 'Mama? Ben je thuis?' Julia doorzoekt het huis en vindt uiteindelijk op het keukentafeltje een briefje. Ben effe boodschapjes doen. Kusjes mama. xx Julia zucht. Waarom is haar moeder nooit thuis als zij thuis is? Even later vindt Julia nog een briefje op de eettafel. Haal jij Jochum van de NSO? Papa komt wat later. Kusjes mama. xx Julia zucht. Ze heeft geen zin in Jochum, en bovendien moet mama niet altijd zo slijmen: kusjes mama. xx. Jaks! Julia grist haar jas van tafel en springt op haar fiets; op weg naar de nso. 

Als Julia thuis komt, is papa er al. 'He, Juultje. Ik zag het briefje en dacht: ik blijf maar thuis, voordat je straks iedereen kwijt bent.' Julia bromt: 'Ja, dat was verstandig,' ze ploft op de bank neer en kijkt hoe Jochum naar de keuken loopt. 'He, weet je nog hoe we twee jaar geleden naar de camping gingen? Toen was jij nog tien en Jochum drie, hij at twee repen chocola, weet je nog?' Vraagt papa. Ja, natuurlijk wist Julia dat nog. Ze had Tom ontmoet, waar ze ooit verkering mee had. Maar sindsdien heeft ze hem niet meer gezien. 'Ja, hoezo?' Vraagt Julia. 'Ik heb hier een berichtje van hem.'  'Ik heb hem ook bij berichten staan, hoor pap. Alleen hij reageert nooit meer. Kijk, ik heb al tien keer een  bericht gestuurd-' Julia laat haar mobiel zien. '-Niks.' Zegt ze. Papa knikt. 'Ik zie het. Maar kijk: hier staat het.' Julia gaat naast haar vader zitten en bekijkt het berichtje. Hoi Juultje. Ken je me nog? Ik ben Tom. Sorry dat ik niet meer reageerde, maar ik had straf; ik mocht drie weken lang niet meer op mijn mobiel. Soms deed ik het stiekem, maar werd ik betrapt, ik kreeg er weer een dagje straf bij. Nu, eindelijk kan ik weer op mijn mobiel, ik ben gelijk naar jou gegaan bij berichten. Alleen je was er ineens niet meer. Gek he? Ik heb het maar via de mobiel van je vader gedaan. Spreek je nog eens af? Ik kan morgen. x Tom. X? X? Waarom een x? Hadden Tom en zij nog steeds verkering? Nee toch? Julia tikte een bericht terug. In de hoop dat ze nog met hem kon afspreken.

Hoofdstuk 2: Een berichtje

Tom heeft al snel gereageert. Hij schrijft dat hij vandaag komt. 'Pap, kunnen wij vanmiddag bezoek hebben?' Papa kijkt op van zijn werk. 'Wat? Pff, geen idee. Moet je maar aan mama vragen.' Julia loopt naar haar moeder en zegt: 'Je kent Tom nog wel, he? Van twee jaar geleden?' Mama knikt. 'Ja, wat is daarmee?'  'Vanmiddag komt hij op bezoek, tenminste, als het van jou mag.'  'Ja natuurlijk,' lacht mama. 'Ik wil ook wel even zien hoe hij veranderd is. Hij is nu twaalf, net als jij. Poeh, dat hij je nog kent.'  'Ik heb hem al die twee jaar op mijn I-phone bij berichten gehouden, mam.' Julia praat veel volwassener, twaalf is ook pubertijd, zegt mama. 'O echt? Geweldig.' Meent mama. Ze gaat meteen verder met haar werk. Mama en papa werken thuis, omdat Jochum nog niet zo top zelfstandig is... of beter: hij kan helemaal niets alleen. Je moet hem zelfs nog op het potje zetten, moet je nagaan, hij is vijf! Oke, zo erg ook weer niet. Maar hij is wel ondeugend, je kan hem niet een of twee minuutjes uit het oog houden. En dat is gemeend. O, Julia heeft er zin in. Hoewel ze eigenlijk nog wel een beetje boos is op Tom, omdat  hij haar drie weken lang niet heeft ge-appt. Maar dat is logisch, hij heeft straf. Julia vraagt zich af wat hij heeft gedaan. Ach, dat ziet ze allemaal vanmiddag wel, als hij komt. 

Hoofdstuk 3: Tom op bezoek

Een uur 's middags, hadden ze afgesproken. En het is zover. Het is een uur. De ouderwetse klok in de woonkamer slaat een keer. Jochum begint ongeduldig heen en weer te wippen. 'Klok, klok! Klok maakt geluid een keer! Hij is stuk, mama!' Roept hij. 'Nee,'  zegt mama. 'Dat is omdat het een uur is, Jochum. Het is nu een uur, dus slaat hij een keer. Als het twee uur is, slaat hij twee keer. En zo door.' 'Oooo,' zegt Jochum. 'Nou, dat is niet helemaal waar,' zegt Julia. 'Als het vierentwintig uur is, twaalf uur 's nachts, dus slaat hij niet vierentwintig keer,'  Papa fronst zijn wenkbrauwen. 'Hoe weet jij dat nou? Voor 't zelfde geldt doet-ie dat wel.'   'Welnee!' Houdt Julia vol. Maar voordat ze verder kan protesteren, hoort ze de deurbel. Ze staat zo wild op dat de stoel naar achteren valt en ze struikelt bijna over haar eigen benen. Ze doet open. Daar staat Tom. 'Ha, Juultje,' zegt hij. 'Jee, wat ben je veranderd.' Zegt Julia. Tom ziet er ouder uit, maar hij heeft nog steeds dezelfde flodderkleren als vroeger. Tom glimlacht. 'Jij ook, Juul. Veel... ouder en mooier,' zegt Tom. Julia voelt dat ze rood word. 'We hebben toch nog steeds verkering?' Vraagt Tom. 'Ssst,' sist Julia. 'Ze mogen het niet weten.' Ze wijst met haar ogen naar de woonkamer. 'Sorry,' fluistert Tom. 'En?'  Julia knikt. 'Natuurlijk. Kom binnen; waar zijn je ouders?'  'O, die komen niet. De laatste tijd gaan ze nergens meer naartoe. Gek he?' Julia knikt. Als ze met Tom in de woonkamer is, begint haar moeder meteen. 'Jee, Tommie. Wat ben  je veranderd!'  'Mam!' Julia rolt met haar ogen. Ze schaamt zich een beetje. 'Ach, maakt niks uit, Juul. Ik kan daar wel tegen.' Zegt Tom. Gelukkig maar, denkt Julia. 'Ik heb slagroomtaart gekocht, wil je een stukje?' Vraagt mama. Tom knikt. 'Mmm, ja, lekker. Dit word feest, denk ik.' 

Hoofdstuk 4: De vraag

'Wil je anders mijn kamer zien?' Vraagt Julia als Tom en zij de schuimtaart op hebben. 'Ja natuurlijk. Waarom niet?' Julia glimlacht en leidt Tom door de gang, de trap op, de overloop door en zo naar haar kamer. 'Tadaa,' zegt ze. 'Waw,' zegt Tom op een toon dat hij niet lijkt te menen. 'Lelijk, nietwaar?' Zegt Julia.  'Welnee,' stelt Tom haar gerust. 'Alleen... het is zo... meisjesachtig.'  'Goh,' zegt Julia met veel uitdrukking op de o. 'Dat is gek, he? Ik ben ook een meisje, du-hu.' Tom grinnikt. 'Net als vroeger, jij.' Julia bloost. 'Jij ook. De flodderige klerenmans en de eigenwijze, mooie en lekker zelfstandige jongen als vroeger. En wees lekker jezelf.' Dat meent Julia. Ze pakt Toms hand. 'Joh, doe niet zo verlegen. We hebben toch nog verkering?' Tom knikt. 'Nou dan.' Julia geeft hem een por. Ze zwijgen een tijdje. Dan zegt Tom ineens: 'He, je hebt nog steeds die ketting om die je van mij hebt gekregen.'  'Ja,' zegt Julia. 'Waarom niet? Ik heb hem nooit afgedaan. Zelfs niet onder het slapen.'  'Dat is gevaarlijk,' zegt Tom. 'Ach, doe niet zo opgewonden. Het is een lang kettinkje, daar kan niks mee gebeuren.'   'Juist wel,' houdt Tom vol. 'Ach joh, druktemaker. Dat was je vroeger nooit.'  'O jawel,' zegt Tom. 'Alleen liet ik dat niet merken.'  'Doe dat nu ook, gek.'  Julia pakt Toms andere hand. 'We zijn nu al oud genoeg,' zegt Tom. 'Voor wat?'  Voordat Tom antwoord kan geven, gaat de deur open. Julia legt snel haar handen op haar schoot. Ze zitten op bed. 'He, sorry dat ik jullie stoor. Ik wilde alleen even...'  'Geeft niet,' zegt Tom snel. 'Ik heb een vraag,' Julia fronst haar wenkbrauwen. 'Ja, of we mogen logeren?' Mama denkt even na en zegt: 'Goed dan. Bij ons, oke? Want jouw ouders zijn hier niet. Wacht, ik sms ze even.' En weg is mama. 'O, dus daar waren we oud genoeg voor.' Knikt Julia. Tom knikt, hij pakt haar hand weer vast. 'Zullen we wat zweren?' Vraagt hij. 'Nou?' Zegt Julia. 'Dat we never nooit het uitmaken, tenzij we echt knallende ruzie hebben.'   'Dat gebeurt niet,' zegt Julia. 'Wij krijgen nooit knallende ruzie, wedden?'  'Goed,' zegt Tom. 'Maar... doe je mee zweren?'  Julia grinnikt. 'Tuurlijk,' ze steken hun handen omhoog en zeggen tegelijk: 'Wij zweren dat wij het nooit uitmaken, tenzij we knallende ruzie krijgen.' 

Hoofdstuk 5: Een geheim

Het is allang tien uur geweest als Tom en Julia naar bed gaan. Ze zeggen dat ze gaan slapen, maar o wee van niet. 'Dit is saai,' klaagt Julia. 'Nou,' zegt Tom. 'Behoorlijk. Ik had wel wat anders verwacht.'  'Sorry!' Zegt Julia gekwetst. 'O, niet in die zin, hoor,' zegt Tom snel. 'Langer opblijven, en zo. Het ligt niet aan jou.'  'Dat hoop ik maar.'  Ineens gaat de deur open. Julia zit aan het bed genageld. Tom verstijft. 'Ssst, nu is het klaar,' ineens gaat het licht aan. Tot Julia's grote opluchting is het papa maar. 'Het is al bijna twaalf uur, zelfs wij liggen in bed. Stil nu, begrepen?' Zegt papa. Julia knikt. 'Sorry, pap. Mogen we nog thee?'  'Ben je gek,' zegt papa slaapdronken. 'Het is twaalf uur.' Julia zegt niks meer. 'Het spijt me, meneer.' Zegt Tom. 'Och, doe niet moeilijk. Zeg gewoon Mark, hoor.'  'En zeg maar tegen mama Inge,' zegt Julia. Papa knikt. 'En nu klaar. Ik wil niks meer horen of jullie worden gescheiden.' Zegt papa streng. Julia schrikt, maar papa is slaapdronken, dus logisch. 'Natuurlijk, meneer-eh, Mark.' Papa lacht en doet het licht uit. De deur gaat weer dicht en het is doodstil. Julia hoort de klok tikken. Ze telt de slagen. Dertien, veertien, vijftien, zestien zeventien... 'Tom?' Fluistert ze op haar allerzachtst. 'Ja?' Bromt Tom. 'Ik wou dat het ochtend was, jij?'  'Ja, nou, ik heb honger.' Fluistert Tom. 'Had je moeten eten,' zegt Julia. 'Je at ook niks, he, wat was er?' Tom zucht. 'Het is niet echt zo dat mijn ouders niet komen... weet je,' zegt hij. 'Heb je weer een geheim?' Fluistert Julia. 'Sorry,' piept Tom. 'Het is gewoon rot om erover te praten.'  'Vertel maar gewoon,' sust Julia. 'Ik vertel het heus niet door.'  'Dat weet ik,' zucht Tom. 'Mijn... mijn ouders gaan... ze gaan... scheiden.' Stamelt hij. Julia schrikt. Nee, dat mag niet gebeuren! Ze wil geen huilende Tom!

Hoofdstuk 6: Een grote opluchting

Als Julia wakker wordt, is het licht in de kamer. De gordijnen zijn open en Tom ligt niet op zijn matras. Julia schiet overeind: Toms ouders! Misschien is hij naar huis gegaan wegens de scheiding... Julia kijkt op haar klok. Elf uur. Ze stormt naar beneden en rent naar  haar moeder, die in de keuken bezig is met hete broodjes uit de oven halen. 'Mama! Mama! Waar is Tom?'  Mama laat bijna de schaal met broodjes vallen, maar kan ze nog net op tijd op het aanrecht zetten. 'Ha, langslaper,' zegt ze. 'Waar Tom is?' Ze strijkt haar schortje glad. 'Die is met Jochum en papa buiten voetballen. Goh, waarom zo'n haast? Is er iets?' Julia kijkt opgelucht. 'O, nee niks hoor.' Zegt ze snel. 'Roep ze maar,' zegt mama. 'Het ontbijt staat klaar.'  Daar zou Tom wel aan toe zijn, denkt Julia. Ze haalt de voetballers en schuift aan tafel. Mama zet een mandje warme broodjes op tafel. Iedereen pakt er een. Julia kijkt naar Tom. Hij heeft veel plezier. Zou hij de scheiding alweer vergeten zijn? Of probeert hij gewoon plezier te maken terwijl zij met zorgen aan haar hoofd zit? Julia schud de gedachte van zich af. Misschien moest zij ook eens haar hoofd leeg maken. Ze smeert jam op haar broodje. Mama komt ook aan tafel zitten. Ze legt haar ovenhandschoenen op tafel en zei: 'Nou, waarom zwijgt hier iedereen als het graf? Vertel eens wat, Mark?' Julia kijkt naar papa en neemt een hap van haar broodje. 'Mwa, Inge, wat moet iedereen toch zeggen in de ochtend? We hebben toch nog niks meegemaakt, of wel?' Mama zucht. 'Hoe was het voetballen, daarnet?' Vraagt ze. 'Tom en ik hebben gewonnen van papa, 1 - 2. He Tom?' Juicht Jochum. Tom grinnikt. 'Ik zit ook op voetbal. Maar ik heb Jochum het werk  laten doen.' Jochum steekt zijn tong uit en neemt een hap. 'Au!' Roept hij ineens. 'Mama, mijn tand is eruit, kijk.' Mama pakt de tand aan en legt het op een ovenhandschoen.

'En je ouders dan?' Julia zit weer op haar kamer met Tom. 'Ik kreeg een voicemail steeds, maar uiteindelijk zei mam dat ze er hard over na hadden gedacht en dat ze nooit meer ruzie zouden maken. Ze gaan dus niet meer scheiden.' Julia haalt opgelucht adem. 'Ik dacht al.' Zei ze.

Hoofdstuk 7: Nog een geheim

Julia is nog niet helemaal overtuigt van Tom's verhaal. Hij heeft net iets tegen haar vertelt wat ze helemaal niet begrijpt. 'Dus... je ouders bewaren een geheim voor je?' Vraagt ze voorzichtig. Tom kijkt zwijgend naar de grond. Hij hijgt nog een beetje uit. 'Mwa, zo'n beetje,' mompelt hij. 'Weet je al welk?' Flapt Julia eruit. Tom kijkt verontwaardigt en verschrikt op. 'Of ik al weet welk? Julia! Een geheim is een geheim, natuurlijk weet ik dat niet!' Zegt hij boos. Julia schrikt. 'Sorry,' zegt ze kattig. 'Ik wist toch niet dat je boos zou worden.' Tom zucht. 'Ik kan dit niet langer voor je bewaren, Juultje,' zegt hij opeens. Julia kijkt hem aan. Hij heeft menende en verdrietige ogen. 'We gaan verhui-' hij stopt. 'Ik bedoel... we gaan vertuinen.' Zegt hij snel. 'Vertuinen?' Julia trekt een raar gezicht. 'Wat is dat?' Tom denkt na. 'Pff, geen idee. Ik geloof dat we onze tuin helemaal anders gaan maken, of zo. Weet ik veel.'  'Dat is toch niet erg?' Zegt Julia. 'Nee,' zegt Tom kortaf. 'Waarom zeg je dan dat je dat niet langer meer voor me kan bewaren? Je bent echt raar bezig hoor, Tom.' Tom proest. 'Hallo! Vind je verhui- tuinen niet erg?!' Hij begint rood te worden. 'Tom?' Dringt Julia aan. 'Ik geloof dat vertuinen niet eens bestaat, het woord niet, en de tuin opknappen niet. Wat is er?' Tom word zo rood als een tomaat. 'Eeeh, eeh... niks. Ik... ik eh...' stamelt hij. 'Ik ben gewoon wat.... wat eh, misselijk. Heb je een kotsbakje?' Julia trekt een vies gezicht. 'Abah! Tom!' Tom zucht. 'Oke dan. Het spijt me,' zegt hij. 'Ik heb teveel gelogen.' Julia krijgt een raar gevoel in haar maag. 'Wat is er dan? Bewaar je een geheim voor me?' Tom legt alles uit. 'Nee, ja- ik kan het uitleggen...' Julia word er stil van. 'Dus jou ouders bewaren helemaal geen geheim voor jou, maar jij bewaart er een voor mij?' Tom slikt. 'Nou ja... zoiets. Maar ik zal het uitleggen. Mijn ouders zijn... ach ja, gewoon wat aan 't, eeh, ruzie maken. Dat is het, ja.' Julia trekt een vragend gezicht. 'Niet weer liegen, he.'  'Nee, ik... ik vind het gewoon heel erg moeilijk om te zeggen, want... tja, we hebben al drie jaar  verkering en.... dat wil ik ook wel graag zo houden maar...' hij zucht nog eens. 'Dat kan ik niet,' peinst hij. Julia word wit. 'Waarom niet? Heb je een ander meisje?' Tom kijkt haar raar aan. 'Nee! Ik vind jou de leukste, alleen...' er komen tranen op. 'Ik ga verhuizen naar Denemarken, we kunnen dan wel verkering aanhouden, maar we kunnen elkaar nooit meer zien. Vandaar.' Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat Julia haar tong heeft teruggevonden. 'We kunnen nog contact houden met de mobiel.' Zegt ze. 'Nee,' zegt Tom iets te beslist. 'Ik woon te ver, dat kan hij niet houden. En bovendien moet je heel veel belasting betalen, of zo.' Julia zegt: 'Oke, best. Dan is het uit.'

Hoofdstuk 8: Afscheid

Een beetje chagrijnig zat Julia later op de dag op de bank. Ze was nog steeds een beetje boos op Tom. Hij had een beetje grof gereageert. 'Julia? Ik moet gaan,' zegt Tom. Julia kijkt niet eens op. Ze keek strak naar de televisie. 'Julia? Tom zegt wat.' Julia zegt: 'Hmm?' Maar kijkt nog steeds niet op. Sinds die discussie had ze niet meer met hem gepraat. 'Tom gaat! Julia!' Tom schud zijn hoofd. 'Laat maar,' hij hijst zijn rugtas nog wat op. 'Ik ga, voor altijd, hé Juul?' Zegt hij. Julia kijkt hem aan. 'Weet ik. Doei. Tot nooit meer ziens.' Zegt ze. 'Nou zeg, Julia!' Roept haar vader. Julia springt van de bank en gaat zo dicht bij Tom staan dat er net een vinger tussen past. 'Doei,' zegt ze letter voor letter. Tom haalt zijn schouders op. 'Doei,' zegt hij snel. Dan draait hij zich om en loopt de gang in.  'Tom, stop.' Zegt papa. Hij pakt iets en loopt langs Julia alsof ze er niet staat de gang in. 'Hier, de bal.' Tom fronst zijn voorhoofd. 'M-maar die is toch van Jochum?' Zegt hij verbaasd. 'Jochum is met mama een nieuwe halen.' Stelt papa hem gerust. Julia komt in actie. 'Eh, hallo, dat is niet zo. Jochum is...' '...Julia, Jochum is bijna jarig, dus hij krijgt een nieuwe.' 'Je loog dus,' zegt Julia. 'Jochum zou daar niet blij mee zijn. Dat zijn bal weg is.'  'Ik hoef hem niet per se,' zegt Tom. 'Als Jochum daar boos over word dan wíl ik hem niet eens.'  'En Jochum word boos,' zegt Julia katig. 'Julia, hij krijgt een nieuwe.' Julia slaat haar armen over elkaar heen en kijkt vlug de andere kant op. 'Ik ga...' Toms mobieltje rinkelt. 'Ja met Tom. Hoi mam. O? Ik moet langer blijven? O, oké.' Hij hangt op en zucht. 'Ik moet een dag langer blijven.' Zegt hij. Julia zucht. Het is niet zo goed tussen hen, en dan moet hij nog een nachtje blijven?

Hoofdstuk 9: Ruzie

Julia staat in de badkamer. Ze staat zwijgend haar tanden te poetsen. Ze heeft het nog steeds niet zo goed met Tom. Hij trekt zijn pyjama aan, Julia heeft het al aan. Ze heeft besloten dat als Tom slaapt, ze naar zolder gaat. Daar staat een tweepersoonsbed, maar daar gaat ze dan alleen in liggen. Julia stapt in  haar eigen bed en draait zich naar de muur. Ze heeft, zoals normaal, weer geen zin in Tom. Ze snapt nu nog eigenlijk niet dat ze ooit met hem verkering gehad heeft. Maar het moet zo.

Julia heeft geprobeert de hele nacht wakker te blijven, oftwel, tot Tom sliep. Het is haar gelukt. Ze stapt uit bed en stapt voorzichtig over Tom. Hij draait op zijn zij daardoor struikelt ze over hem heen. Ze knalt tegen haar bureaupoot en Tom word wakker. Julia doet haar best niet te huilen, dus ze houdt haar adem in. Tom gaat zitten en kijkt naar Julia. Ze ligt raar. 'Wat doe jij?' Tom kijkt op de wekker. 'Het is een uur 's nachts.' Julia kijkt hem vernietigend aan. 'Dat gaat je niks aan,' gromt ze. Tom gaat op zijn zij liggen. 'O nee? Het is wel gek dat je middernacht ineens wakker bent, nietwaar?' Julia staat op. Ze voelt een bult op haar hoofd. 'Waarom viel je eigenlijk?' Vaagt  Tom. 'Deed je dat expres?'  'Ik val heus niet zomaar,' sist Julia. 'Nou dan.' Zegt Tom vragend.

Hoofdstuk 10: Doei Tom :(

'Komt het nou echt nooit meer goed tussen ons?' Tom pakt al zijn spullen bij elkaar en appt zijn ouders dat hij eraan komt. Julia zegt niks. Ze is al drie dagen heel erg boos op hem. 'Ik ga niet voordat het goed is tussen ons,' zegt hij. Julia draait zo ver ze kan haar hoofd naar de andere kant. 'Juul,' zucht Tom. 'Ik snap dat het helemaal niks is dat het nu uit is, maar ik wil toch ook niet verhuizen? Ik ben niet gek.' Julia zucht ook. 'Sorry dat ik zo bot doe,' zegt ze. 'Natuurlijk kan je er niks aan doen.' Ze wrijft hem over zijn rug. 'Heb je nog nieuws gehoord? Weet je zeker dat je gaat verhuizen?' Tom knikt. 'Ik kan er echt niks meer aan doen. Ik word zeker heel erg ongelukkig...' hij stopt. 'Weet je waarom ik wil dat het weer goed is tussen ons? Anders is het een voor-eeuwig-en-altijd-ruzie. Want... we zien elkaar nooit meer,' hij zucht weer. 'Tenzij er een wonder gebeurd. Maar dat zal wel niet zo wezen.' Julia kijkt naar haar schoenen. 'Nee,' zegt ze teleurgestelt. 'Vast niet. Je zal vast niet ineens blijven, omdat je moeder het ineens niet wil. En dan denkt je vader ineens dat hij eigenlijk ook niet wil, en dan blijven jullie ineens hier en dan is er ineens weer een andere eigenaar van het nieuwe huis en dan is er ineens...' 'Ja, maar dat gebeurt niet.' Onderbreekt Tom haar. 'Dat zeg ik toch: dat niks 'ineens' kan.' Tom gniffelt. 'Jij bent me er een.' Julia zucht. Ze doet haar mond open om iets te zeggen, maar dan klinkt er een toeter. 'Ik moet gaan.' Zegt Tom. Julia krijgt een steek in haar maag. Ze zal hem nu nooit meer zien. Tom pakt Julia beet en geeft haar een snelle kus. 'Dat was voor de prachtige toekomst die we konden hebben.' Tom gaat naar buiten. Julia bijt op haar lip. Er kan nu echt niet ineens wat gebeuren, dat zou dan echt een wonder zijn. 'Ja ja, meestal lopen verhalen goed af, maar deze niet. Dit word een ramp,' Zegt Julia bij zichzelf. 'Een enorme, want ik kan niet zonder hem!'